The Orange Gild Blogs |
||
De hele wereld doet het dus wij doen het ook (makke lammetjes als wij zijn): We gaan met een blog beginnen.
Voorlopig zullen we onszelf echter nog even niet bij onze echte namen noemen omdat onze werk- en opdrachtgevers nog niet van onze plannen op de hoogte zijn. Laten we het dus maar even houden op Lorelai en Luke.
Ik (Luke) heb het al langere tijd niet echt naar zijn zin met zijn werk dat ik doe voor mijn eigen eenmans BV als ontwikkelaar van software voor grote bedrijven in het bank- en verzekeringswezen.
Ook mijn vrouw (Lorelai) heeft het niet naar haar zin bij haar werkgever (de overheid). Ze is daar na de laatste reorganisatie op een plek terecht gekomen waar ze niet goed uit de verf komt. Het helpt ook niet dat - net zoals bij vele andere mensen - er zoveel collega's zijn die hun werk niet goed kunnen en/of willen doen.
We hadden de programma's op TV gezien over het roer dat om moest en we hebben het vaker gehad over een B&B beginnen in een ander land maar er was altijd wel iets dat ons tegen hield: de taal, de cultuur, de afstand van Nederland, of gewoon de manier van leven: alleen maar een B&B runnen dag in dag uit, dat leek ons eigenlijk ook niet echt super.
Maar toen kwam die dag dat we naar Lelystad reden om op bezoek te gaan bij de moeder van Lorelai en op een op ander manier kwam het topic van voor onszelf beginnen weer ter sprake en deze keer gingen we verder in de ideeën dan alleen het verzorgen van een goed bed voor nacht: wat als we ook creatieve workshops zouden geven? En wat als we het zakenleven erbij betrekken?
Na heel veel brainstorming in heel weinig tijd begint ons plan steeds meer vorm te krijgen: er komt wel een B&B als basis, maar we willen vooral ook onze hobbies ruim aan bod laten komen in de toekomst. Luke heeft na jaren de penselen en pastels weer opgepakt en heeft ontdekt dat hij daar veel plezier aan beleeft. Lorelai is sinds september 2009 bezig met een bloemschikcursus van Groei & Bloei en heeft door haar deelname aan het Nederlands Kampioenschap Bloemschikken voor amateurs in september 2010 ontdekt dat ze het heerlijk vindt om met bloemen bezig te zijn.
We zijn nu op het idee gekomen om naast de B&B workshops en cursussen te geven voor tekenen/schilderen en bloemschikken. Deze workshops richten zich niet alleen op particulieren, maar ook op bedrijven: deze kunnen bedrijfsuitjes of teambuilding op een creatieve manier bij ons invullen. We zijn reuze enthousiast: dit is een interessante aanvulling op de B&B!
Nu nog verzinnen waar we dat allemaal willen gaan doen, want je hebt natuurlijk een interessante locatie voor een B&B nodig, maar je moet ook gemakkelijk bereikbaar zijn voor cursisten en workshoppers. En wij moeten het zelf ook een aantrekkelijke woonomgeving vinden. Maar eens wat rondspeuren op de vastgoedsites!
Hoewel we in eerste instantie aan een locatie in Nederland dachten, zijn we heel snel van gedachten veranderd en hebben onze pijlen gericht op de Verenigde Staten. Tijdens ons eerste gezamenlijke bezoek aan het zuiden van de VS in 2009 hebben we geconstateerd dat het land en de mensen ons erg aanspreken. Bovendien denken we dat de Amerikanen wel belangstelling hebben voor Dutch paintings en flower design: alles wat uit het oude Europa komt is interessant en Nederlanders hebben nu een keer een goede naam op beide gebieden! Een serieuze optie dus om dit als toekomstig vaderland te overwegen.
Luke was al eens eerder in New England geweest en heeft het gevoel dat dat wel eens de goede hoek zou kunnen zijn voor onze plannen. Lorelai kent New England alleen van de televisie (met name the Gilmore Girls) en is dan ook erg benieuwd naar dat gebied. In het voorjaar van 2011 maar eens in New England gaan kijken of het Lorelai ook in het echt aanspreekt!
Het plannen van een verkenningstrip naar New England is lastig: we hebben al een wintersportvakantie geboekt in Oostenrijk in april en moeten onze trip naar New England daar dus een beetje om heen proberen te plannen. Maar twee keer vlak achter elkaar op reis is niet erg handig in verband met ons werk en daarom hebben we dan maar besloten om de wintersport in Oostenrijk te cancellen en daarvoor in de plaats in januari naar Massachusetts en Vermont te gaan voor een gecombineerde werk- en wintersportvakantie.
Hotel en trein zijn afgezegd; de vlucht naar Boston is geboekt. Wat kunnen veranderingen soms snel gaan: het is nog geen twee weken geleden dat we voor het eerst weer serieus besproken hebben dat "het roer om moet"!
We hebben al een tijdje de werknaam CreaBiz gebruikt maar op een druilerige werkdag hebben we door met elkaar heen en weer te mailen zo maar een 'echte' naam voor ons nieuwe bedrijf bedacht: The Orange Gild.
Gild verwijst naar de oude gilden, waar ambachtslieden en kunstenaars hun vakkennis deelden (slaat dus op onze eigen vakkennis en de workshops en cursussen die we willen gaan geven), maar betekent in het Engels ook "een plaats waar gelijkgestemden samenkomen". Orange staat uiteraard voor onze Nederlandse afkomst, maar is ook de kleur van de creativiteit. Een naam met veel betekenis dus. We zijn er blij mee; het voelt meteen goed!
We lopen de laatste dagen voortdurend "geeltjes" vol te kladderen met ideeën voor ons nieuwe bedrijf: dit varieert van leuke dingen die we kunnen gaan doen met de workshops, tot heel praktische zaken als het regelen van verzekeringen en juridische dingen van het nieuwe bedrijf. We hebben inmiddels al een paar vellen vol! Ons belangrijkste idee is dat we vooral onze Nederlandse afkomst willen benadrukken: B&B-kamers met een Nederlands thema, workshops die op de een of andere manier iets met Nederland te maken hebben. Maar vooralsnog willen we niet overdrijven: we gaan niet op klompen en in klederdracht rondlopen, het moet wel smaakvol blijven!
We lopen de laatste dagen voortdurend "geeltjes" vol te kladderen met ideeën
Lorelai vindt dat ze een goede technische basis moet hebben als ze anderen workshops wil gaan geven. Ze heeft zich dan ook opgegeven voor de vakopleiding Dutch Floral Design bij het internationaal hoog aangeschreven Boerma Instituut in Aalsmeer: vanaf 2 februari 2011 zal ze zich daar 35 woensdagen gaan bekwamen in de basistechnieken van de bloemsierkunst. Het wordt nu wel heel serieus!
In de tussentijd blijven we geeltjes plakken!
Zal dit de laatste keer zijn dat we in Nederland kerst vieren? Zitten we volgend jaar onder de X-mas tree in Amerika? Hoe dan ook: ons kerstdiner had dit jaar een Nederlands thema om toch vooral nog even bij onze roots stil te staan.
De kadootjes die we onder de kerstboom aantroffen, hebben vrij veel met bloemschikken en schilderen te maken. Dat hadden we een jaar geleden nog niet kunnen bedenken!
Nieuwjaarsdag. Een nieuw jaar ligt voor ons en we zijn natuurlijk heel benieuwd wat 2011 voor ons gaat betekenen! Gaan we onze droom, die steeds meer vorm krijgt, verwezenlijken en kunnen we het werk waar we allebei in vastlopen, vaarwel zeggen? We hopen dat het een mooi jaar wordt waarin we deze vragen bevestigend kunnen gaan beantwoorden. HAPPY NEW YEAR!
We worstelen ons overdag door ons werk heen, maar worden wel erg vaak afgeleid door de gedachte aan onze plannen. Er wordt heel wat gegoogled naar geschikte panden (zoals bijv. in Framingham, MA zodat we een beetje weten in welke regionen van Massachusetts we willen gaan kijken of het ons daar bevalt.
Luke is druk bezig met het onder de knie krijgen van het opzetten van een website, omdat de website ons belangrijkste marketinginstrument zal gaan worden. En we blijven ideeën spuien: de geeltjes zijn inmiddels vervangen door kleine opschrijfboekjes die we overal mee naar toe kunnen nemen en op verschillende plekken in ons huis liggen. Het blijft leuk om te fantaseren over ons nieuwe leven!
Terwijl iedereen denkt dat we alleen maar op wintersportvakantie gaan in Vermont, staan wij bepakt en bezakt (verbazingwekkend: twee paar skischoenen en skikleding passen echt in één koffer, zodat we ook een koffer met normale kleding mee kunnen nemen) klaar om op de grote verkenningstocht te gaan. Zal Lorelai blij zijn met haar eerste kennismaking met New England en zal Luke het er ook nog leuk vinden in het winterseizoen? We zullen zien...
Dit was geweldig! Ondanks dat het niet het meest aantrekkelijke seizoen is voor New England hebben we een heerlijke tijd gehad! We zijn zeer aangenaam verrast door Salem en de rest van de North Shore boven Boston (sterker nog: we zijn helemaal verliefd op het plaatsje Manchester-by-the-Sea, waar we een leuk, maar wel duur pand hebben gezien, twee keer heerlijk hebben gegeten en gezellig hebben gebabbeld met locals die aan het sneeuwruimen waren).
Concord was heerlijk om te verblijven (noodgedwongen 2 nachten vanwege een sneeuwstorm, maar dat was geen straf). We hebben veel mooie plekjes gezien in een glooiend, bosrijk landschap, maar hebben ook geleerd dat we de stedelijke omgeving moeten mijden.
We hebben lekker, maar wel ijs- en ijskoud geskied in Killington, Vermont en hebben nog een paar leuke dagen gehad in Boston. Lorelai heeft ontdekt dat bloemisten in MA aardig wat marge op hun producten duwen en technisch slecht werk afleveren: dit biedt zeker kansen voor de flower design divisie van The Orange Gild! Verder zijn we deze reis nog sterker gaan geloven in onze plannetjes: toen we een paar Amerikanen polsten over onze plannen, reageerden ze enthousiast.
Het zal duidelijk zijn: emigratie naar de VS blijft volgens ons kansrijk en New England blijft bovenaan het lijstje staan van mogelijke vestigingsplaatsen!
De eerste les zit er op: Lorelai heeft in Aalsmeer volgens de algemene regelen der bloemsierkunst een korenschoofboeket en een biedermeier in Oasis leren maken.Het is intensief: eerst een lange reis naar Aalsmeer, dan van 10.00 tot 16.00 uur les en dan weer een lange reis terug naar huis. Maar het is heerlijk om met een groep bloemengekken de hele dag bezig te mogen zijn met bloemetjes! En de wetenschap dat de gemiddelde Amerikaanse florist de technieken van deze eerste dag al niet beheerst, werkt natuurlijk extra motiverend.
Zo langzamerhand zijn we maar eens serieus gaan nadenken over het visum dat we nodig hebben voor vestiging in de VS. We hebben heel wat gegoogled en komen tot de conclusie dat er twee soorten visa zijn die in aanmerking komen: de E2 en de EB5. Bij de E2 moeten we een compleet businessplan hebben en als dat goedgekeurd wordt, we voldoende investeren in de onderneming en we een paar arbeidsplaatsen zullen creëren in 2 jaar tijd, kunnen we een tijdelijk visum krijgen. Dat tijdelijke visum moet om de paar jaar verlengd worden en wordt nooit permanent. Als de business dus minder goed draait dan we denken, kunnen we ineens het land weer uit moeten als er weer een verlenging op stapel staat. Geen aantrekkelijke optie! Bovendien moet je dan tot in lengte van dagen het bedrijf actief houden om ook op hogere (pensioen)leeftijd in de VS te kunnen blijven.
Bij de EB-5 moeten we $500,000 investeren in een werkgelegenheidsproject gedurende een bepaalde periode en kunnen we zo een green card voor ons allebei krijgen. Voordeel is dat we dan meteen een permanent visum hebben en ook als de zaak minder draait van alles en nog wat aan ander werk mogen doen; nadeel is natuurlijk dat we er veel geld in moeten steken, dat we eigenlijk nodig zouden kunnen hebben voor de zaak.
Dat wordt nog een hele puzzel!
Het is een vreemd proces waar we in zitten... zo verzinnen we hoe ons bedrijf er uit zou kunnen zien: een mooie stuk glooiend land met daarop tulpenbollenvelden, een molen, hollandsche schuren en natuurlijk de houten huizen in de stijl van Marken, Volendam of de Zaanse Schans. De huizen in new England zijn van van hout dus zo afwijkend is het nu ook weer niet.
Een ander aspect in dit proces is de onzekerheid die met regelmaat aan ons knaagt: durven we dit echt of blijft het alleen maar bij roepen dat het een gaaf idee is en verwijnt het allemaal langzaam in de vergetelheid? Onze gevoelens verschuiven van optimisme naar angst...het hoort er allemaal bij denken we...
We komen er nog niet uit. We hebben inmiddels bij Buysse Immigration een eerste beoordeling laten doen voor een E2 visum en op basis van de globale beschrijving van The Orange Gild lijken we wel in aanmerking te komen, maar toch hebben we het gevoel dat het geen aantrekkelijk visum is vanwege het tijdelijke karakter. Nog maar even doorsudderen.
De ontwikkeling van de website loopt aardig: Luke probeert allerlei dingetjes uit en houdt daarbij rekening met het feit dat Lorelai geen grote deskundige van automatisering is en dus een zo gemakkelijk mogelijke website moet hebben. Oliver, onze jongste heilige birmaan, is apetrots (of moet ik poezetrots zeggen) dat de website door OL-technologies wordt ondersteund!
Lorelai heeft inmiddels een paar lesdagen bij Boerma achter de rug en is nog steeds enthousiast. Het is wel zwaar om iedere woensdag heel vroeg op te staan (Lorelai is geen ochtendmens), maar het is erg leuk om de techniekjes netjes te leren. Luke is stikjaloers dat hij niet zo'n mooie compacte vakopleiding kan vinden voor tekenen en schilderen!
Om een EB-5 visum te krijgen moet je $500,000 investeren!
We zijn op het moment erg druk met de ontwikkeling van de website en onze eigen ontwikkeling: Lorelai gaat braaf iedere week naar Boerma in Aalsmeer en Luke bezoekt wekelijks het Open Atelier van de Creso in Velp. Hij experimenteert daar met acryl en vooral pastel en begint een unieke eigen stijl te ontwikkelen. Mede-cursisten reageren hierop positief en dat is fijn, want we dromen er toch ook wel van om het werk van Luke in The Orange Gild te kunnen gaan verkopen. Positieve reacties in dit vroege stadium zijn dan ook erg welkom!
Verder staat de ontwikkeling van The Orange Gild een beetje stil. We zeggen wel regelmatig tegen elkaar dat we nu maar eens aan het business plan moeten beginnen en we hebben al wel wat formats bij elkaar gezocht op internet, maar we kunnen de moed nog niet opbrengen om er daadwerkelijk mee te starten. Soms worden we daar een beetje onrustig van, omdat we het idee hebben dat we niet hard genoeg werken aan The Orange Gild. Maar dan herinneren we elkaar er aan dat het nog geen 4 maanden geleden is dat we ineens het idee kregen om het roer om te gooien en sinds die tijd toch al aardig wat in gang hebben gezet en vooral uitgedacht hebben. We zijn nu even druk met onze eigen ontwikkeling en dat is ook in het belang van The Orange Gild!
We hebben het boek Business Plans for Dummies besteld en gaan daar voorzichtig maar eens een keertje in kijken. We moeten tenslotte een keer onze mooie dromen durven omzetten in concrete plannen. Maar nu nog even niet.... Het werk van Lorelai is de laatste tijd erg hectisch geweest en gecombineerd met de vermoeiende opleiding bij Boerma, is er even geen tijd en energie om gestructureerd na te denken over de zakelijke kanten van The Orange Gild.
Wel dromen we af en toe even weg bij mooie pandjes die te koop staan: daar hebben we altijd energie voor!
Luke heeft de afgelopen dagen (en nachten) lekker zitten schetsen en heeft een goed begin voor een mooi logo weten te maken. Het logo bestaat uit een schild als verwijzing naar oude gilde-schilden, met daarbinnen een tulp die uit 3 verschillend gekleurde vlakken bestaat. Eén vlak staat voor een penseel en heeft natuurlijk betrekking op het tekenen en schilderen, een ander vlak staat voor het maantje dat de B&B vertegenwoordigt, de tulp samen staat voor de bloemsierkunst en de tulp zonder oranje dotje staat voor onze katjes, Max en Oliver, die natuurlijk ook een belangrijke rol spelen in The Orange Gild.
Koninginnedag 2011: bij het verslag van de jaarlijkse festiviteiten rondom koninginnedag op televisie hebben we een start gemaakt met ons businessplan. Het is best lastig om in een paar woorden te beschrijven wat we nu eigenlijk willen doen en te zorgen dat het nog een beetje samenhangend en doordacht lijkt te zijn. Het zijn intensieve sessies, maar het zet ons wel even op scherp!
We zijn een week verder en hebben al heel wat zitten praten en schrijven en schrappen om tot een goede beschrijving van The Orange Gild te komen. We snappen soms niet helemaal wat het Dummies-boek wil en waarom het nodig is om bepaalde tabellen in te vullen, maar al met al zijn we heel tevreden over wat we tot nu toe bereikt hebben. We hebben een prachtige missie en visie, waar we helemaal achter staan en vinden dat we goed in beeld hebben waarom we bepaalde activiteiten wel doen, waarom we andere dingen niet doen en wat kwaliteitsaccenten zijn bij de dingen die we willen doen. De slogan wordt: "The Orange Gild: the creative experience with a touch of Dutch".
Het was hard en intensief werken, maar het resultaat mag er wat ons betreft zijn!
The Orange Gild: the creative experience with a touch of Dutch
Het ontwerpen van zo'n logo gaat met kleine stapjes verder, momenteel vraagt de verfijning van de vorm om de meeste aandacht: is de vorm van het schild goed genoeg? Moet de rand dikker of dunner? Moeten de streepjes door de rand heen of niet? Moeten er eigenlijk wel streepjes aan zitten? Hoe groot moet het figuur in het schild zijn? Allemaal varianten die allemaal gemaakt, bekeken en beoordeeld worden en - dat geldt voor de meeste in ieder geval - ook afgewezen worden. We hopen dat er uiteindelijk wel een logo staat dat ons en onze toekomstige klanten aanspreekt!
Dit weekend zijn we op werkbezoek geweest in één van de oude steden van Nederland: Delft. We hebben rondgedwaald door de karakteristieke oude straten, hebben het praalgraaf van de Oranjes bezocht en hebben genoten van de zon, terrasjes en lekker eten en drinken. Op zondag zijn we naar het Vermeer-museum geweest en konden daar kennismaken met het niet zo uitgebreide, maar wel interessante oeuvre van Johannes Vermeer.
De middag hebben we doorgebracht bij de Porcelyne Fles: een fabriek van Delfts Blauw aardewerk. Na een rondleiding door de fabriek hebben we zelf een bordje en tegeltje beschilderd om te ervaren hoe dat in zijn werk gaat. Het was best lastig om strakke lijnen te maken met een penseeltje. Grappig was dat we moesten werken met een bruinzwarte kleurstof, die pas in de oven zijn definitieve blauwe kleur krijgt. We hebben nu dus nog geen idee of we een beetje fatsoenlijk werk hebben geleverd: de spulletjes moeten nog gebakken worden. Luke heeft het splinternieuwe logo van The Orange Gild op het tegeltje gemaakt, met de bedoeling om dit in de B&B op een mooie plaats op te hangen om onze Nederlandse roots nog eens te benadrukken.
Na afloop van dit weekend hebben we afgesproken dat we Nederland nog veel beter willen leren kennen als toerist en vaker dit soort uitstapjes moeten maken, zodat we onze toekomstige Amerikaanse gasten kunnen vertellen over de rijke geschiedenis van ons vaderland.
Het bakken van onze delftsblauwe werkstukken duurde blijkbaar minder lang dan verwacht: we hebben ze al in huis! En al zeggen we het zelf, het is niet onaardig geworden. We zien al voor ons dat we in de breakfast room of bij de voordeur van The Orange Gild deze pronkstukken gaan tentoonstellen.
Het volgende onderdeel van het businessplan is het marktonderzoek. We zijn maar eens begonnen met het verzamelen van gegevens over de inkomens in de staten waarin we geïnteresseerd zijn: we denken dat wij in het luxe-segment zitten en ons dus in de buurt van de welgesteldere Amerikaan moeten gaan vestigen. Gelukkig scoort New England (en met name Massachusetts) prima. Daarnaast behoren delen van New Jersey, New York, Pennsylvania en de directe omgeving van Washington DC ook tot de mogelijkheden. Ons zoekgebied is daardoor prettig uitgebreid.
Lorelai heeft verder een website gevonden waarin stap voor stap uitgewerkt staat waar je informatie kunt vinden en is maar begonnen met het in kaart brengen van de NCAIS-codes van de verschillende onderdelen van The Orange Gild. Lastig, omdat soms de omschrijving van een code net niet helemaal past bij wat we willen gaan doen. Na veel google-activiteiten om informatie over die verschillende markten te krijgen, ligt er inmiddels een aardig lijstje met documenten. Toch hebben we besloten dat het handig is om voor de belangrijkste onderdelen, B&B, management development training en floristry, uitgewerkte rapporten op te vragen. De bestellingen zijn de deur uit.
We denken dat we ons in de buurt van de welgesteldere Amerikaan moeten vestigen.
De marktonderzoeksrapporten zijn binnen: eindeloze overzichten van cijfertjes met maar een heel klein stukje tekst over de kenmerken en ontwikkelingen in de markt. Niet echt toegankelijke informatie. Dat zal nog wel wat gepuzzel vergen!
Gelukkig had Lorelai op haar werk vandaag even wat gelegenheid om de cijferbrij van de marktonderzoeken te ordenen en daaruit bleek dat de staten die we op het oog hebben om ons serieus te vestigen, zeer acceptabel scoren in de door ons gewenste markten. Dat is toch een opsteker.
Colorado is ineens in beeld gekomen als optie voor vestiging: Luke had het hier wel eens over gehad, maar we hebben dat toen niet serieus uitgewerkt. Uit de inkomenscijfers blijkt echter dat ook in Colorado mooie inkomenscijfers bestaan.
En als je bedenkt dat er prachtige bergen zijn (De Rocky Mountains) en de huizen er prachtig liggen en goed betaalbaar zijn, is Colorado toch echt een optie. De hele avond hebben we "Colorado" van Sandra Reemer en "Rocky Mountain High" van John Denver in ons hoofd zitten!
Deze week staat in het teken van twee exposities waar werk van Luke naar toe gaat: de Talens Palet-wedstrijd in Nijmegen en de expositie van de Creso in Velp. Vandaag is "Searching the Attraction of Decay (SAD)" ingepakt en door Luke naar Nijmegen gebracht, zodat hij kan meedingen naar een nominatie voor de landelijke wedstrijd van Talens Palet. De opdracht was om naar aanleiding van een fragment uit het boek Caesarion schoonheid en verval in beeld te brengen, omdat dit het thema van het boek is volgens de Talens-website.
Hoewel het fragment gaat over een strand- en zee-tafereel, werd nadrukkelijk op de website vermeld dat je het fragment niet te letterlijk moest nemen en daarom dachten we dat SAD wel degelijk mee kon doen al is het dan geen strandtafereeltje. We zijn benieuwd!
Vanavond is de prijsuitreiking van de Talens Palet-westrijd geweest in Nijmegen. Jammer genoeg heeft Luke geen prijs gewonnen. De winnaressen hadden allebei een tafereeltje gemaakt met een persoon onder water; de jury gaf aan dat ze mooier werk hadden gezien, maar dat ze daarin het fragment onvoldoende herkenden en het dus geen prijs konden toekennen. Bij de opening van de expositie bleek dat het werk van Luke op een zeer centrale plaats was opgehangen. en wat nog veel leuker was: de juryleden kwamen stuk voor stuk naar Luke toe om hem te complimenteren met zijn schilderij! Ze vonden het allemaal een mooi werk; de nachtburgemeester van Nijmegen vond het zelfs het mooiste werk. Ze begrepen alleen de link met het fragment niet. Luke heeft toen uitgelegd dat de website juist heel nadrukkelijk had aangegeven dat je het fragment niet te letterlijk moest nemen en het thema schoonheid en verval moest verbeelden. Helaas kon dat de uitslag uiteraard niet meer beïnvloeden. Toch kon Luke met tevredenheid op de avond terug kijken: weliswaar geen prijs, maar wel veel complimenten, dat geeft de beginnend kunstenaar moed!
Weliswaar geen prijs, maar wel veel complimenten, dat geeft de beginnend kunstenaar moed!
Vandaag hebben we de pastel, die wij zelf "de huisjes" noemen, naar de Creso in Velp gebracht. Voor de explositie en wedstrijd met het thema Universum heeft het werk overigens de prachtige naam "This is not the center of the universe, but it's where I wanna be" (geïnspireerd door een songtekst van The Eagles) gekregen. Hij is hartelijk in ontvangst genomen door de docente van Luke , maar ongeveer een half uur later, toen wij bij een biologisch-vegetarisch eethuisje een heel droog broodje en stukje quiche zaten weg te kauwen (we hebben hier over echt kurk- en kurkdroog!), werden we al gebeld over het feit dat er geen glas voor de pastel zat: de pastel werd hierdoor erg kwetsbaar. Luke heeft aangegeven dat hij dat risico dan maar nam, omdat een glasplaat voor de pastel de warme sfeer helemaal teniet zou doen. Hoewel nog wat gemopperd werd aan de andere kant van de lijn, hoefden we de pastel niet weer op te komen halen en zal deze dus gewoon geëxposeerd worden. Op de terugweg naar Arnhem hadden we hier toch een beetje een dubbel gevoel over!
Spannend... vandaag hebben we voor de eerste keer gepraat met de Immigratie-deskundige Frans Buysse van Buysse Immigration. We hadden al diverse documenten van hem gekregen, maar toen we daar gisteren mee aan de gang gingen, liepen we steeds vast op de vraag of we een EB-5 aanvraag of een E2-visum moesten gaan doen. We hebben daarom alleen een financieel overzicht meegenomen.
Nadat we in een prachtig oud pand in het centrum van een zonnig Culemborg door Frans welkom waren geheten, werd al snel duidelijk dat een E2-visum geen optie is: je moet dan je hele bedrijf al op poten hebben staan, inclusief arbeidscontracten met je personeel, voordat je je visumaanvraag kunt doen. In ons geval zouden we dan al een pand moeten kopen en alle overeenkomsten moeten sluiten voordat we weten of we wel toegelaten worden tot de VS. Geen sprake van! Gelukkig bleken de cijfers voldoende om een EB-5 aanvraag te kunnen doen en zullen we ons daar verder op concentreren. Het huidige bedrijf van Luke kan ons privé het bedrag lenen waarmee wij dan de noodzakelijke investering in een EB-5 project betalen. Met de toezegging dat wij de documenten van een paar EB-5 projecten toegestuurd krijgen en de opdracht om te beslissen of we er voor gaan, zijn we weer naar huis gereden. Het gevoel is wat dubbel: aan de ene kant is het natuurlijk heel fijn dat het mogelijk lijkt om een visum te regelen, maar aan de andere kant komt het nu natuurlijk ook wel dicht bij. Het wordt ineens een reëel verhaal en nu is de beslissing dus echt aan ons...
Vandaag was de grand opening van de expositie in Velp. Benieuwd naar de goede plek die "de huisjes" (die andere naam is echt te lang voor deze blog!) volgens de docente van Luke had gekregen op de expositie, zijn we vol goede moed naar de Creso gereden. Nadat we ongeveer alle kunstwerken gezien hadden, kwamen we aan in de ruimte waar de werken hingen die met het thema te maken hadden. Maar nergens zagen we "de huisjes"... totdat we weggefrommeld in een hoekje, half achter een gordijn en een ezel met daarop een ander schilderij, ineens het kunstwerk van Luke zagen hangen. Zonder duidelijk nummer, zodat bezoekers niet eens konden herleiden dat dit het werk van Luke was! Het leek wel alsof de pastel per ongeluk was blijven hangen en eigenlijk niet bij de expositie hoorde.
Plichtmatig zijn we nog even vriendelijk blijven kijken, maar eigenlijk hadden we flink de pest in! Zo ga je toch niet om met een kunstwerk van een leerling, terwijl de werken van de docenten wel heel prominent (o.a. half voor de pastel van Luke) waren tentoongesteld... Mopperend zaten we in de auto terug naar Arnhem en concludeerden dat wij voor The Orange Gild hiervan konden leren dat je bij een expositie van werk van leerlingen zelf niet moet exposeren (omdat je dan geneigd bent je eigen werk een te mooi plaatsje te geven, omdat jij het zelf mooi vindt) en je duidelijk moet zijn als je vindt dat een werk te kwetsbaar is om op te hangen: laat weten dat het geen mooi plaatsje krijgt, zodat de artiest in kwestie zelf kan bepalen of hij/zij daar genoegen meeneemt. Deze minder goede ervaring heeft ons dus wel iets opgeleverd en dat is dan weer mooi meegenomen!
Vandaag ook nog een grote stap gemaakt in het social media gebeuren: The Orange Gild heeft een eigen twitter account! We gaan hiermee ontdekken of dit een goede manier is om contact te krijgen en te houden met potentiële klanten.
Namopperend over de expositie bij de Creso in Velp in Velp, hebben we gisteravond besloten om "de huisjes" maar op te halen voordat de expositie voorbij zou zijn. Dus in plaats van zondagmiddag zijn we vanmorgen naar Velp gereden. De mededeling dat we "de huisjes" kwamen ophalen viel de aanwezige docenten wat rauw op het dak, want ze hadden toch hun uiterste best gedaan om het werk mooi en veilig op te hangen. Toen we vroegen om even te komen kijken en ze zelf zagen dat de ezel met het werk van één van de docenten toch echt voor "de huisjes" stond, werd die ezel meteen aan de kant geschoven. Toch kon dit ons niet overhalen om het werk te laten hangen en voorzichtig (immers zeer kwetsbaar!) hebben we het weer in de auto geladen en mee naar huis genomen.
Tevreden over onze assertiviteit, zijn we 's middags met onze vrienden uit Amersfoort op pad gegaan naar de Talens-expositie in Nijmegen: deze vrienden vinden onze plannen erg leuk en zijn als liefhebbers van kunst zeker geïnteresseerd in de expositie. Enthousiast zijn we dus met ze naar Nijmegen gereden, maar bij de Lindenberg ontdekten we helaas dat de expositie op zaterdag gesloten was. Dit was volledig in strijd met de flyers die uitgedeeld waren! Door de ramen hebben we toch nog kunnen aanwijzen hoe mooi SAD erbij hing, maar dit was toch wel een teleurstelling. Boeiend hoe niet-klantgericht, niet-praktisch of hoe je het ook maar noemen wilt, kunstenaars kunnen zijn! We blijven leren en denken dat wij met onze bedrijfsleven- en overheidsachtergrond minder zweverig en los van de wereld zullen zijn dan de gemiddelde kunstenaar. Organisatorisch moet dat bij ons toch beter kunnen gaan lopen...
Gelukkig lieten onze vrienden zich niet uit het veld slaan en zijn we na een klein wandelingetje in Nijmegen weer teruggegaan naar Arnhem, waar de rosé inmiddels koud stond en een prima BBQ voorbereid was. Het was ouderwets gezellig en zo werd het toch een leuke dag!
Toen ze zelf zagen dat de ezel met het werk van één van de docenten toch echt voor "de huisjes" stond, werd die ezel meteen aan de kant geschoven.
Hoewel we allebei sinds het gesprek van afgelopen maandag bij Buysse wel het idee hadden dat we zouden doorgaan met onze emigratieplannen, hadden we dit nog niet echt naar elkaar uitgesproken. Om alle eventuele onduidelijkheid over elkaars standpunt de wereld uit te helpen, hebben we vanochtend bij het ontbijt allebei het "yes" uitgesproken. We gaan er dus voor! De VS wordt ons nieuwe thuisland in de toekomst.
De laatste dagen is Luke vooral bezig geweest met de verdere ontwikkeling van het logo: via kleurenwebsites heeft hij allerlei kleurenschema's gevonden en heeft deze toegepast op het basislogo. Van kleurenschema's met mooie namen als "Hotter than Hot" en "Oak Stables Assets" kwamen we bij een nieuwe favoriet uit: Funny Girl, een combinatie met paars- en oranjetinten. We vonden hem opvallender en more sophisticated dan de wat standaard-kleurencombinatie die we aanvankelijk hadden. En we willen natuurlijk wel laten zien dat we zo creatief zijn, dat we van de gebaande paden durven afwijken. Toch bleef Luke verder zoeken en vandaag heeft hij een nieuw kleurenschema gevonden dat ons allebei wel heel erg aanspreekt: Starry Night.
Dit kleurenschema zit weer wat dichter bij het oorspronkelijke schema, maar is net iets aparter en het spreekt ons vooral aan, dat dit kleurenschema gebaseerd is op het schilderij Starry Night van Van Gogh. Daar is onze link met wat we gaan doen! Het nieuwe schema wordt geprint en op de kast gehangen en daarna is het tijd om de poesjes weg te brengen naar hun logeeradres en een koffer te pakken voor ons stedentripje naar Barcelona. De komende dagen even geen Orange Gild!
Vandaag zijn we teruggekomen uit Barcelona. Heerlijk een paar dagen ontspannen, maar uiteraard zijn we niet helemaal "Orange Gild"-loos de dagen doorgekomen. Al was het maar omdat we door de regen op vrijdag het Picasso-museum ingevlucht zijn en daar een vergelijking hebben proberen te trekken tussen de ontwikkelingszoektocht van Picasso en die van Luke en de verjaardagskadootjes van Luke in het teken stonden van kunst (Unison pastels, kaartjes voor het Van Gogh museum, een ledenpopje als voorbeeld bij het tekenen, een boek over Amerikaanse schilders en stripboek over Van Gogh). Maar verder hebben we heerlijk rondgewandeld en -gereden in de stad van Gaudi en hebben we (te) veel pintxos en tapas gegeten!
Helaas was er weinig tijd om na te genieten, want morgen is het weer Boerma-tijd en moet Lorelai als huiswerk een lineair bruidsboeket op draad meenemen. Nog even doorwerken dus!
We hebben heerlijk rondgewandeld en -gereden in de stad van Gaudi en hebben we (te) veel pintxos en tapas gegeten!
Vanavond zijn we naar Nijmegen gereden om SAD weer op te halen van de Talens expositie. Spannend was het juryrapport: zou dit overeenkomen met de reacties die Luke had gehad tijdens de opening van de expositie? Gelukkig wel! Het schilderij werd als bijzonder omschreven en de techniek werd mooi gevonden. Alleen ook hier weer de kanttekening dat de jury niet wist wat het met het fragment te maken had. Geen nieuws dus, maar wel leuk om de lovende woorden nu zwart-op-wit te zien.
Vandaag zijn we weer naar Buysse Immigration geweest en hebben we de overeenkomst getekend op grond waarvan Frans Buysse voor ons aan de slag gaat om een Green Card te bemachtigen. Verder hebben we een uitgebreide lijst van documenten doorgenomen, die we moeten verzamelen om de aanvraag te kunnen doen.
Het lijkt heel wat papierwerk te worden, waarbij onder andere internationale geboortecertificaten en een internationaal huwelijkscertificaat aangevraagd moeten worden. Verder moet er veel financiële informatie verstrekt worden, omdat de Amerikaanse instellingen zeker willen weten dat het geld, dat we gebruiken voor de investering, op een eerlijke manier verkregen is en we financieel draagkrachtig genoeg zijn om de investering te doen. Bij thuiskomst zijn we maar meteen de verschillende gemeenten gaan benaderen voor de certificaten en we zijn voorzichtig begonnen met nadenken waar we verder alle informatie vandaan kunnen halen.
Vandaag hebben we ook bij de Kamer van Koophandel geregeld dat Lorelai een volledige volmacht heeft voor het bedrijf van Luke: de inschrijving was al aangepast zodat ook de bloemschikactiviteiten opgenomen waren, maar nu kan Lorelai zelf ook uitgaven doen voor het bloemschikken of wat verder maar nodig is. En om dan maar meteen die bevoegdheid nuttig te gebruiken, heeft Lorelai de avond besteed aan het zoeken van een goede vlucht naar de VS om in augustus/september daar een gecombineerde werk- en ontspanvakantie te kunnen houden. We zullen half augustus naar Boston vertrekken en begin september vanaf Washington DC weer terugvliegen naar Nederland en daartussendoor gaan we diverse staten bezoeken met Maine en New Hampshire als noordelijke grens en Virgina als zuidelijke grens.
Vandaag hebben we ook bij de Kamer van Koophandel geregeld dat Lorelai een volledige volmacht heeft voor het bedrijf van Luke
Deze week zijn we vooral druk geweest met het bij elkaar zoeken van de juiste formulieren, zodat we ze dit weekend en volgende week kunnen kopiëren. Daarnaast hebben we van Frans Buysse informatie over een mogelijke EB-5-investering gekregen en na lezing van de stukken, zijn we daarvan zo gecharmeerd dat we vanavond aan Frans hebben laten weten dat we voor deze investering willen gaan: het gaat om de ontwikkeling van de haven van Baltimore.
Het is een project dat al bezig is, het heeft een verklaring van de USCIS dat na 2 jaar gegarandeerd de normen voor het verwijderen van de condition op de green card gehaald worden en we geloven wel in de onderbouwing van het project. We zijn risicomijders (al zou je dat misschien niet zeggen van mensen die huis en haard verlaten om naar een ander land te verhuizen) en vinden dit project safe genoeg om daar een lading geld in te stoppen voor 5 jaar. Weer een beslissing genomen!
Daarnaast hebben we Frans om opheldering gevraagd over de financiële stromen: moeten we het te investeren bedrag van een privérekening overmaken naar de VS (wat betekent dat we geld moeten lenen uit de BV en dit dan moeten overboeken naar onszelf) of kan de BV namens ons (wel afgedekt door een lening) rechtstreeks geld overmaken aan het project? Hoe minder geschuif met geld, hoe liever het ons is, maar alleen als het kan natuurlijk! Frans zal de vraag voorleggen aan de Amerikaanse lawyer die zich met dit project bezig houdt.