The Orange Gild Blogs |
||
We hebben al weken geen teken van leven meer gehad van onze electriciën. En zo langzamerhand moeten er toch wel weer wat electrische dingetjes gebeuren, zoals het aansluiten van de whirlpool, zodat de timmerman weer verder kan. Dus zijn we vandaag maar op zoek gegaan naar een andere electriciën. We hebben er 5 gebeld en degene die het eerst bij ons op de stoep stond, mocht de klus overnemen. Dat bleek Russell Electrics uit Litchfield te zijn. Dave heeft ons vanmiddag uit de brand geholpen en nu kan de rest van het werk weer door. Volgende week praten we met de eigenaar Bob Russell over de rest van het werk dat gedaan moet worden.
We hebben nog steeds niets gehoord van de keukeninstallateur en dus hebben we nog één keer zijn voicemail ingesproken, geprobeerd contact te leggen via de mensen van het quartz aanrechtblad en een boze voicemail ingeproken bij de aftersales afdeling van de IKEA met het verzoek een andere installateur aan ons toe te wijzen. Helaas belt niemand terug. Wat is dat toch hier?
Zoals bijna gebruikelijk heeft Fernando vandaag weer slechts een paar uurtjes gewerkt. Hij is bezig geweest met het schuren van het plafond en de muren in de diningroom en het weghalen van een gedeelte van het plafond in de saunaroom. Blijkbaar vond hij ineens dat de werktijd er op zat: hij is weggegaan zonder op te ruimen en dat begint inmiddels knap ergerlijk te worden. Vooral het schuren van de compound van plafonds en het weghalen van drywall plafonds levert een enorme bende op: dit is een soort stof dat overal in gaat zitten en heel moeilijk weg te krijgen is. Sloop maar eens een gipswandje; je zit dagen later nog in de rotzooi. Vooral met twee katten, die nogal gemakkelijk geïrriteerde oogjes krijgen van stof, is het niet wenselijk dat er zoveel rotzooi in huis blijft liggen. Ook irritant is, dat Fernando de roosters van de heteluchtverwarming niet afdekt als hij aan het schuren is. Bovendien laat hij verfrollers gewoon opdrogen met de verf erin... alsof wij eindeloos geld kunnen blijven uitgeven aan gereedschappen voor een schilder die te lui is om zijn kwasten, verfbakken en rollers schoon te maken! Misschien zij we extra gevoelig geworden voor Garcia-gedrag nu we de aanvaring met Luis hebben gehad de afgelopen week, maar we vinden dat dit lakse gedrag van Fernando echt niet langer kan!
We hebben geconstateerd dat Luis aardig op zijn vader lijkt: tijdens het grasmaaien moest hij ineens naar zijn andere baantje en dan laat je alles gewoon staan waar het staat op het moment dat je bedenkt dat je weg moet....
We zijn vandaag weer naar Southington gereden naar de vloerenspeciaalzaak; we hebben het vinyl voor de saunaroom besteld. Het was even een puzzel hoeveel we nodig hadden met ons ontwerp, maar we zijn eruit en over ongeveer twee weken kunnen we het vinyl thuis verwachten. Overigens was het afrekenen nog een heel gedoe: in dit land, waarvan wij denken dat het bol staat van technische innovatie, moest de verkoper met een oud aftands rekenmachientje en wat krabbeltjes op een papiertje, bepalen hoeveel we moesten betalen. Helaas is rekenen niet het sterkste punt van iedereen en zat hij er twee keer naast. Samen zijn we er toch nog uitgekomen...
Hoewel het werk in de gastenkamers nog niet erg hard opschiet, moeten we toch rekening houden met levertijden van meubels en dus gaan nadenken over de inrichting van de gastenkamers. We zijn naar Raymour & Flanigan in Waterbury gereden en en hebben daar tot onze grote verrassing vier hele leuke stoeltjes kunnen vinden. Wij denken dat ze prima passen bij de stijl die we nastreven en ze zitten nog comfortabel ook. We zijn blij met onze aankopen!
Morgen wordt de afvalcontainer weer opgehaald en we hadden nog aardig wat ruimte over. Dus hebben we er allerlei tuinafval bijgegooid (scheelt al weer chippen voor Marian) en allerlei andere rotzooi die we links en rechts nog in het huis hadden liggen. De container zit nu lekker vol.
Toen Fernando eindelijk rond een uur of tien binnenkwam, heeft Ron hem er op aangesproken dat hij er altijd zo'n bende van maakt en weggaat zonder op te ruimen. Ron heeft hem dringend verzocht in het vervolg op te ruimen en zijn materiaal schoon te maken. Volgens Fernando was het onzin om de rollers schoon te maken, want die zijn maar voor eenmalig gebruik (!). Ron is die discussie niet aangegaan en heeft Fernando aan het werk laten gaan. Maar even later zag Ron dat Fernando heen en weer liep naar zijn truck met spullen. Het leek erop alsof hij weg ging. Ron heeft dus gevraagd aan Fernando wat hij aan het doen was en deze gaf inderdaad aan dat hij wegging. Ron heeft hem toen een half uur de tijd gegeven om onder toezicht zijn spullen weg te halen. Dat viel helemaal niet goed bij Fernando en deze begon Ron allerlei verwijten te maken. Ron heeft Fernando toen per direct de toegang tot de woning en ons terrein ontzegd en heeft aangegeven dat wij de spullen wel zouden klaar zetten, zodat hij die later kon komen ophalen. Als Fernando nog één stap op onze grond zou zetten, zou Ron de politie erbij halen; trespassing is een ernstig vergrijp hier in de VS. Fernando sputterde nog wat terug dat hij de politie erbij zou halen omdat hij niet bij zijn spullen kon. Laat hem maar moeilijk doen, wij weten nog wel het een en ander over zijn niet zuiver legale status in de VS... dus laat de politie maar komen...
Na alle commotie rond Fernando vanochtend hadden we niet eens in de gaten dat we halverwege de dag ineens nog iemand kwijt waren: Al, die al een paar weken aan het schilderen was, was ineens vertrokken. Zijn vriendin had hem een berichtje gestuurd dat ze niet langer van hem hield en aangezien Al vanuit New Mexico naar Connecticut was verhuisd voor zijn vriendin, veranderde dit zijn hele leven. We hebben nooit meer iets gehoord van Al...
Luis heeft zijn laatste klus bij ons gedaan: het muurtje bij de oprit is af en is mooi geworden. Verder hebben we geen werk meer voor hem. Hij heeft de spullen van zijn vader meegenomen. Dit was het einde van het Garcia-tijdperk...
Na volkomen radiostilte hebben we vandaag toch een datum gekregen van de keukeninstallateur: het lukt hem niet om woensdag de 14e august te komen, maar maandag 19 augustus is wel mogelijk. Blij dat we weer contact hebben, hebben we maar ingestemd met die datum. Inmiddels wordt wel steeds duidelijker dat we begin september toch niet open kunnen, dus dan maken die paar dagen voor de keuken ook niets meer uit.
Onze buurman van de hoek van route 47 en Nichols Hill Road heeft ons uitgenodigd om op zijn terrein te kijken naar de beverdam die er voor zorgt dat ons terrein langzaam maar zeker één groot wetlands gebied wordt. Onder het genot van een drankje op zijn terras heeft hij ons toestemming gegeven om zijn land te betreden om iets aan de beverdam te doen. Dat moet overigens allemaal heel stiekem, want je mag eigenlijk geen constructies van bevers slopen, ook al wonen ze er niet meer. De wetlands commissie heeft liever dat ons huis opgegeten wordt door de wetlands dan dat we een verlaten beverdam slopen. Wij zijn een andere mening toegedaan en gelukkig onze buren ook. We hopen van harte dat de leden van genoemde commissie geen Nederlands kunnen lezen zodat ze geen idee hebben wat we hier allemaal hebben opgeschreven.
Overigens heeft Jay een prachtige tennisbaan liggen en gaat hij Ron de komende tijd uitnodigen om een partijtje te komen spelen.
Vandaag hebben we weer twee leveringen gehad: de bank die we op de verjaardag van Ron hadden gekocht en de douchedeur voor Macy's zijn gebracht. We hadden verwacht dat we zo langzamerhand wat spullen definitief zouden kunnen neerzetten, maar we liggen flink achter op schema. Dus maar weer schuiven met alle rotzooi om een plekje te vinden voor deze nieuwe spullen...
Na het vertrek van Fernando, is Marian vandaag maar eens gaan inventariseren wat er allemaal door hem gedaan is en wat er nog gedaan moet worden. Een heel deprimerend klusje, want het blijkt dat Fernando nauwelijks is opgeschoten en slecht werk heeft geleverd. Hij is weken bezig geweest met het repareren van de plafonds en muren in Macy's, de woonkamer en de dining room, maar overal zitten nog putten in het plafond, steken er nog oude spijkers door en zitten er nog scheuren in de muren. Wat heeft die man toch allemaal lopen doen? Dit betekent een heleboel extra werk voor onszelf. Werk dat we juist hadden uitbesteed omdat we er zelf onvoldoende ervaring in hebben: compounden is een klusje dat veel ervaring vraagt als je het goed wil doen. We wisten al dat begin september moeilijk zou worden maar we mogen nu blij zijn als we begin oktober open kunnen. Duidelijk zal zijn dat de rekening die Fernando vandaag nog door Luis heeft laten brengen, niet betaald zal gaan worden: zoveel prutswerk dat hersteld moet gaan worden door ons en door Andy, de timmerman, gaan we natuurlijk niet belonen.
We wisten inmiddels al dat begin september moeilijk zou gaan worden, maar we mogen nu blij zijn als we begin oktober open kunnen...
In alle opwinding rondom vertrekkende schilders zou je bijna vergeten dat er verder gestaag wordt doorgewerkt door de mensen die wel trouw blijven komen: Joe en Johnny werken door aan de buitenkant van het huis en verfraaien de oude shingles en de ramen; Andy werkt in alle rust door aan badkamer Macy's en we hebben het hem niet gemakkelijk gemaakt. Ons ontwerp met rivierstenen is technisch ingewikkeld en vraagt veel handwerk. Maar het resultaat mag er zijn. We zijn er erg blij mee!
Eén van de vier stoeltjes die we onlangs gekocht hebben, moesten we deze week ophalen, omdat het een showroommodel is. We zijn dus weer naar Waterbury gereden en hebben het stoeltje daar opgehaald. Toen we terugreden kwamen we rond etenstijd langs een mall in Waterbury en we hebben besloten om daar in de food court een hapje te eten. De food court is een fenomeen hier in de VS. In iedere mall zit een food court waar kleine eettentjes bij elkaar zitten waar je take out food haalt. Dit varieert van sandwiches tot Italiaans tot aziatische happen. In het midden staan gezamenlijke tafels. Je kan dus je take out gewoon ter plekke opeten. Onze ervaring is inmiddels dat het eten in een food court helemaal niet slecht is en een stuk goedkoper dan wanneer je naar een restaurant gaat. Ook in deze mall was het eten prima. Gelet op de keukenloze periode die eraan zit te komen is het best jammer dat we zo ver bij goede malls vandaan zitten.
We hadden vanochtend een afspraak met Tom Muggeo van de verwarming/airco om te praten over de zone-indeling. We hebben beneden een hele grote zone met living, dining, hal, keuken en office en we krijgen de temperatuur niet goed ingesteld: de office is bloedheet, terwijl het in de living en dining bijna vriest. We willen de office en de keuken op onze slaapkamer-zone aansluiten, zodat onze eigen ruimten één temperatuur hebben. We hebben anderhalf uur zitten wachten op Tom en zijn toen maar boodschappen gaan doen. New englanders zijn redelijk onvoorspelbaar: soms zit het mee, soms zit het tegen, maar ze zullen je niet laten weten dat ze niet kunnen komen...
Gelukkig gebeuren er ook nog dingen wel gewoon volgens afspraak: de stoeltjes voor de woonkamer zijn bezorgd en staan dus gezellig bij de bank in de garage...
Nu wij aanmerkelijk meer werk zelf zullen moeten doen, zijn de weekeinden heerlijk om meters te kunnen maken. Ron heeft een framewerk gemaakt voor de steamshower in de saunaroom en Marian is bezig geweest met het bewerken van crownmoldings die slordig op elkaar aangesloten zaten. Het is lekker om zelf dingen te doen. Jammer dat we maar met ons tweetjes zijn en niet zo hard kunnen opschieten.
Het is vandaag een dag waarbij Andy, Joe en Johnny weer druk aan het werk zijn: de stormramen worden met de hogedrukreiniger schoongemaakt door Johnny, de voorkant van het huis wordt verder geschuurd door Joe en Andy is boven in Macy's badkamer druk bezig met het tegelen rondom onze artistieke 'wave'. Ron heeft boven de muren en de deur voor finse sauna geframed met de bekende 2 by 4 balkjes.
Nu de keuken bijna geleverd wordt, is het belangrijk dat alle voorbereidingen getroffen worden zodat de keuken volgende week ook echt geïnstalleerd kan worden. Toen Mike zag dat de keuken er nog in zat, mopperde hij dat het werk daardoor wel moeilijker zou zijn. Maar "hij zou zijn best doen later deze week". Vandaag heeft hij zich bezig gehouden met het opnieuw aanleggen van ons interne netwerk, omdat de vorige electriciën daar een telefoonnetwerk van gemaakt had.
We hebben 130 pakjes in de garage liggen, die samen onze keuken moeten gaan worden. Het is een hele stapel. We zijn benieuwd hoe het gaat worden.
De afspraak die vrijdag niet was doorgegaan, is nu alsnog ingehaald. Tom zag geen problemen met het omzetten van de zones en zal er ook voor zorgen dat we een rooster voor toekick-verwarming krijgen in de keuken.
Omdat de electriciën gemakkelijker zou kunnen werken als de keukenkastjes er allemaal uit zouden zijn, hebben we vandaag samen met Andy de oude keuken eruit gehaald. Andy zou deze keuken van ons krijgen, maar zijn vriendin Darlene zag dat niet zitten en daarom kwam Andy met de suggestie om de oude keuken te gebruiken in de shed. Als dit een studio gaat worden, kan je alle kastruimte gebruiken die je maar kan krijgen en het zou zonde zijn om er dan allemaal dure nieuwe kastjes in te moeten zetten. Goed plan, dus nadat de shed gereorganiseerd was zijn alle keukenkastjes daar naar toe verhuisd. Eén kastje is in de garage neergezet, naast de wasbak en dat is nu onze "keuken". De keuken is nu een mooie ruimte geworden. Eigenlijk jammer om dat weer vol te gaan zetten...
Nadat de keuken gesloopt was kwam Jay, de buurman van de hoek, Ron ophalen voor een potje tennis. Heerlijk om weer eens een balletje te slaan. En wat een luxe als je je eigen tennisbaan hebt!
Darlene, de vriendin van Andy, is een erg sportief type. Ze is personal trainer en organiseert allerlei sportieve dingetjes. Vandaag stond er een zwemtochtje in Lake Quassapaug op het programma. Omdat het zalig weer was en we wel even zin hadden in een verzetje zijn wij ook naar het meer gegaan. Het was heerlijk om een uurtje te zwemmen. Het water was lekker en de omgeving was prachtig. Zeker voor herhaling vatbaar. Morgen spierpijn?
In de keuken moesten een paar dingen gebeuren voordat maandag de keukenjongens aan de slag kunnen; De aansluitingen voor de koelkast (electriciteit en water voor de ijsmaker), vaatwasser, oven en gootsteen moesten verplaatst worden. De loodgieter heeft alleen de wateraansluiting voor de gootsteen aangelegd en kon verder niets; de rest kan pas als alles op zijn plaats staat. De electriciën heeft wat stopcontacten bij de gootsteen gemaakt en een stopcontact voor de koelkast en was toen ineens weg. Wij waren best verbaasd, want volgens ons waren we heel helder geweest (met een lijstje) dat maandag de keukenjongens komen en dan alle aansluitingen op hun plaats moesten zitten. Hopen dat de electriciën maandag vroeg van de partij is om het alsnog te regelen...
We moesten wat spullen voor het tegelwerk van Andy halen in Danbury en Marian bedacht toen dat we wel even bij Macy's in Danbury langs konden gaan om te kijken naar een vloerkleed voor de woonkamer. De vloerkledenafdeling daar is vrij uitgebreid en met hulp van Ellie hebben we allerlei verschillende kleden uitgebreid afgewogen. Uiteindelijk bedacht ze dat ze een kleed had, dat perfect voor ons zou kunnen zijn. Helaas lag dat helemaal onder op een grote stapel. Toen we het zagen waren we verkocht: de kleurstelling was helemaal goed en de uitstraling paste goed bij wat we nastreven. Omdat we dit kleed meteen mee konden nemen, moesten we het helemaal "uitgraven". Met veel geduld hebben we alle kleden die er boven op lagen, twee keer omgeslagen. Maar het is gelukt: het kleed kon mee naar huis. We zijn verder niet meer toegekomen aan de tegel-boodschappen, want eventjes vloerkleden kijken werd een project van uren en we werden om 5 uur verwacht bij buren. Wat hebben we toch weinig tijd om alles te doen!
In grote haast zijn we naar Helen en Dick, de buren van Mike en Renee, gereden voor een borrel en een hapje eten. Daar bleek dat ook onze nieuwe buren van de hoek Painter Ridge/Nichols Hill, Kate en Nick) uitgenodigd waren. Dit pasgetrouwde stelletje hadden we nog niet ontmoet en konden we nu ook leren kennen. Helaas was de avond geen onverdeeld genoegen. Helen en Dick die allebei ruim 80 jaar oud zijn, hebben de neiging om de conversatie helemaal naar zich toe te trekken en hun meningen en voortreffelijkheden uit te storten over hun gasten. Toen als verrassing Father Mack, van de katholieke kerk ook nog uitgenodigd bleek te zijn (om zieltjes te winnen onder de nieuwe inwoners?), hadden we genoeg vertier gehad voor één avond en hebben we er een punt achter gezet. Het was reuze vermoeiend, maar ja, het zijn je buren en dus moet je vriendelijk blijven, zelfs als de gastvrouw tegen Marian (gediplomeerd advanced dutch floral designer) opschept dat je voor vragen over floral design bij haar moet zijn, omdat ze daar alles vanaf weet (en Marian vervolgens constateert dat het steekschuim waarin een bloemstuk is gemaakt, heel erg zichtbaar is en het tafelstuk zo hoog is dat de gasten zich in allerlei bochten moeten wringen om elkaar te kunnen aankijken...)
Na alle feestelijkheden van gisteravond zijn we vandaag weer aan de slag gegaan in de keuken. Morgen komen de keukenjongens en er moet nog plywood van de grond verwijderd worden. Helaas zat de oude wateraansluiting van de koelkast er nog en dat maakte het bijna onmogelijk om de plywood eruit te halen. Het ging dus ook mis: de leiding werd beschadigd en we hadden een flinke lekkage in de keuken. We konden geen afzonderlijke klep vinden voor de deze waterleiding en hebben toen de waterpomp maar afgezet om een groter waterballet te voorkomen. Lastig, want we hadden nu helemaal geen water meer. We hebben Tom, de loodgieter gebeld en zijn voicemail ingesproken. Het was onduidelijk of hij zou kunnen komen, want we wisten dat hij zou gaan vliegen dit weekend. Tot we iets van hem zouden horen zijn wij verder gegaan met het leeghalen van de keuken.
Ook de range moest nog de keuken uit. Deze vintage fornuis-oven combinatie was loodzwaar en er zat dan ook niets anders op dan het ding volledig te demonteren en in stukjes naar buiten te dragen. Het was een flinke puzzel hoe we dit konden doen, maar het is ons gelukt. Gelukkig nam Tom ook contact op en heeft hij de lekkage weten te verhelpen. We zijn dan ook helemaal klaar voor de installatie van de keuken morgen.
Mike en Alex, de keukeninstallatie-jongens, waren vandaag mooi op tijd aanwezig, maar al snel bleek dat ze vandaag niet heel erg veel zouden kunnen doen: om alle maten goed te kunnen bepalen zouden ze willen beginnen met de installatie van de hoge kasten, maar omdat het stopcontact voor de ovens nog niet is aangelegd, gaat dat niet lukken. Wij hebben geprobeerd om Elektro-Mike te pakken te krijgen zodat hij met vliegende vaart aan de gang kon zolang de IKEA-jongens nog kastjes aan het bouwen waren, maar helaas we hebben hem niet te pakken gekregen. IKEA-Mike en zijn hulpje hebben dus alleen kastjes in elkaar gezet en midden in de keuken opgestapeld en komen woensdag terug. En nu maar hopen dat we Elektro-Mike dinsdag wel aan het werk kunnen krijgen...
De boodschappen waar we zaterdag niet aan toe waren gekomen, moesten nu echt gedaan worden: zonder Mastic zou Andy niet verder kunnen met het tegelen van Macy's badkamer. En dus zijn we vanavond maar weer naar Lowe's in Danbury gereden. We blijven heen en weer rijden met spullen!
De overburen zijn bezig met het aanleggen van een zwembad en de contractor kwam naar ons toe met de vraag of wij de grond wilden hebben die zij aan het uitgraven waren. Aangezien onze oprit nog wel een beetje versteviging kan gebruiken aan de zijkant en we na het uitgraven van de appelboom nog wat extra grond kunnen hebben voor het opvullen van het gat, hebben we ja gezegd. Niet wetend dat we vervolgens 5 truckladingen grond zouden krijgen die naast, maar ook half op de oprit gegooid werden. Vervolgens werd de boel nog even platgereden met een bulldozer. Fijn dat we dirt hebben gekregen, maar onze mooie oprit is nu wel weer verpest. Bovendien kunnen we problemen krijgen met de wetlands commissie; dit zou opgevat kunnen worden als het opvullen van de wetlands en dat mag niet. Hoe gaan we dit nu weer corrigeren en verdoezelen?
Vanochtend was Elektro-Mike weer van de partij. Na een vervelende discussie met Ron of nu wel of niet duideljk was geweest dat al het elektrische installatiewerk in de keuken klaar had moeten zijn voor maandag, is Elektro-Mike toch weer aan de slag gegaan. Hij heeft de hele dag gewerkt aan het aanleggen van stopcontacten en aansluitingen. Toch is hij nog niet klaar en komt hij morgen weer als de keukenjongens er ook zijn. Wat duurt het toch lang om een paar aansluitingen te verplaatsen!
We zijn 5 jaar getrouwd! Normaal zouden we een uitstapje hebben gemaakt naar een mooie stad of bijzondere plaats, maar vanwege alle drukke verbouwingsactiviteiten komt dat er dit jaar niet van. Dus hebben we besloten deze gelegenheid aan te grijpen om bij de veel te dure Mayflower Inn te gaan eten. Het is onze concurrent als het gaat om de overnachtingen, dus het kan geen kwaad om de ambiance even te checken. Bovendien betekent deze Inn iets voor ons, omdat het één van de belangrijke inspiratiebronnen is geweest voor de televisieserie The Gilmore Girls: The Independence Inn in de serie is gebaseerd op de Mayflower Inn. Natuurlijk willen we bekijken of we iets herkennen... Het eten was zoals te verwachten was in zo'n duur restaurant: de opmaak van de borden was spannender dan het eten zelf. De voorgerechtjes waren niet echt heel uitgebalanceerd van smaak. Gelukkig waren de hoofdgerechten en toetjes iets meer recht-toe-recht-aan. De rekening was gepeperd. Het was een boeiende ervaring en we kunnen nu tenminste informatie geven over de Mayflower Inn als gasten ons vragen waar ze kunnen eten.
We gaan beginnen met het stainen (beitsen) van de buitenkant van het huis. Andy heeft college gegeven hoe het moet: eerst de beits op de shingles spuiten, dan met een verfroller goed verdelen en tot slot met een kwast de druppels wegwerken en de laatste moeilijke randjes en hoekjes doen. Andy was aan het oefenen met Johnny en Joe en wij hebben vrolijk staan toekijken. Uiteindelijk hebben de drie heren de hele achterkant in de beits gezet en konden wij gewoon weer naar binnen om verder te gaan met onze bouw- en compound-klusjes. We zijn blij met het eerste resultaat; morgen nog een laag en dan zien we het eindresultaat.
Rond een uur of tien waren IKEA-Mike en zijn maatje weer aanwezig: het was de bedoeling dat de keuken min of meer klaar zou zijn vandaag. Ondanks dat Elektro-Mike er ook was om de aansluitingen voor onder andere de koelkast, oven en kookplaat te regelen, lukte het de mannen echter niet om de boel af te krijgen. Aan het eind van de dag stonden alleen de frames van de kastjes er en was de oven ingebouwd, maar dit laatste was op zo'n lelijke manier gebeurd dat wij er niet echt vrolijk van werden. Daar moet echt nog een oplossing voor verzonnen worden, want zo kan het niet blijven... Een positief puntje vandaag is, dat we onze bouwinspectie voor de electriciteit in de keuken hebben gehad en door mogen. Jammer alleen dat Elektro-Mike meende dat hij namens ons mocht spreken en wij de inspecteur niet gezien hebben; we kregen van Elektro-Mike alleen de opdracht om Bill, de inspecteur, te bellen omdat hij nog vragen heeft over onze uit Nederland meegenomen 220V-stopcontacten. Vreemd, want we waren allebei in het huis aanwezig, dus waarom zijn wij niet even bij de inspectie geroepen?
Andy, Joe en Johnny hebben vandaag de tweede laag beits opgebracht aan de achterkant van het huis en we zijn zeer tevreden over de kleur. Dit gaat heel mooi worden als de trims en ramen lekker wit geschilderd zijn!
Het maatje van IKEA-Mike is vandaag in zijn eentje geweest en heeft tot een uur of zes kastdeurtjes, ladefrontjes en deurknopjes en -greepjes gemonteerd. We kunnen nu eindelijk een beetje beoordelen hoe de keuken eruit gaat zien, hoewel het aanrecht er nog niet opzit en er her en der nog een kastje en deurtje ontbreekt.
Het ziet er aardig uit, maar we zijn nog niet helemaal tevreden: het probleem met de lelijk ingebouwde oven moet nog opgelost worden, er zit een rare kleur (roze-wit!) zijpanelen aan de kastjes en er ontbreken dus nog onderdelen die we blijkbaar zelf bij de IKEA moeten gaan halen en daarna zelf moeten monteren. We zullen nog even contact moeten hebben met Scott, de keukeninstallatiebaas, over een korting op de prijs, want als we zelf dingen moeten gaan doen, betalen we natuurlijk niet het volle pond! Jammer, dat de boel nog steeds niet afgerond is, we kunnen nog niet echt genieten van onze nieuwe keuken...
We hadden al weken een bestelling voor een koelkast lopen, maar deze stond in backorder. Dit betekent dat je maar moet afwachten wanneer de koelkast een keer komt. Nu de ombouw voor de koelkast er eindelijk staat hebben we voor de zekerheid de maten nog even gecheckt. Hoewel we de maten van de koelkast duidelijk hebben doorgegeven aan IKEA-Mike gaat de door ons bestelde koelkast echt niet passen: de bovenkast zit net te laag! Dat is balen. We hebben snel gehandeld en onze koelkast afbesteld. Gelukkig kostte dit niets extra omdat de koelkast nog in backorder stond, dat was een meevaller bij al deze keuken-ellende... Op internet zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe koelkast die wel zou kunnen passen. We hebben een paar modellen gezien en zullen morgen in de winkel gaan kijken welke het mag gaan worden.
Vandaag staat voor een groot deel in het teken van de saunaroom: het vinyl voor de vloer is geleverd, de sauna is gebracht en Elektro-Mike is met Dave bezig geweest met het aanleggen van de stopcontacten in de saunaroom en de verschillende aansluitingen voor de steamshower, sauna en infrared. Voor ons gevoel komt de bouw van deze kamer nu ook een beetje op gang.
Aan het eind van de middag zijn we in de auto gestapt om naar de IKEA in New Haven te rijden. Maar eerst zijn we nog naar een Lowe's geweest om daar de koelkast te bekijken die wel zou kunnen passen in onze keuken. Hij ziet er goed uit en deze gaan we dus bestellen via internet. Zo doe je hier je grote aankopen: nadat je hebt uitgevonden wat je wil hebben, ga je op internet de goedkoopste aanbieder opzoeken. Alles moet toch thuis afgeleverd worden, dus maakt het niet uit of je in een winkel koopt of via internet. We worden er steeds handiger in...
We moesten de ontbrekende onderdelen van onze keuken nog even regelen en zijn vol goede moed naar de IKEA klantenservice gegaan. Helaas waren er eindeloze wachtrijen; het is het laatste weekend voordat de scholen en universiteiten (dus ook Yale) weer beginnen en alle kamers van de nieuwe studenten moeten dus ingericht worden. Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek dat we binnen 48 uur na ontvangst van de dozen hadden moeten constateren dat er een deurtje en een aantal dempers etc ontbraken in de levering van 130 dozen en dat we nu eigenlijk al niet meer konden klagen. Gelukkig konden we de medewerkster ervan overtuigen dat het in ons geval onredelijk was en zouden we de ontbrekende onderdelen alsnog krijgen. Ze zouden even uit het magazijn gehaald worden... Na een uur wachten, was er nog niets gebracht en hebben we -na een noodmaaltijdje van een hotdogje- besloten taken te verdelen: Ron zou blijven wachten op de keukenonderdelen en Marian zou de bedden voor de gastenkamers gaan bestellen (in de aanbieding dit weekend) en gaan opzoeken waar de eetkamerstoelen in het magazijn terug te vinden waren. Ron zou naar de beddenafdeling komen als hij de spullen had.
Marian had inmiddels de bedden besteld, de eetkamerstoelen gelokaliseerd en was maar naar de keukenafdeling gegaan waar nog wat aanvullende dingen gekocht en besteld moesten worden, zoals het ontbrekende wijnrekje, de afwerklijsten voor de bovenkastjes (was niet over gepraat toen we de keuken gingen bestellen, maar zijn wel cruciaal om de keukenverlichting achter weg te werken) en nog wat accessoires. En nog steeds was Ron nergens te bekennen! Marian heeft dus ook alle keukenspullen maar geregeld en was bijna onderweg naar het magazijn, toen Ron eindelijk ook naar de winkel kon komen. Samen hebben we de spullen, die we zelf moesten pakken, uit het magazijn gehaald en na te hebben afgerekend zijn we weer terug gegaan naar het hoekje van de klantenservice. Daar moesten we wachten op de spullen die uit het andere magazijn moesten komen. Weer eindeloos wachten! En toen het eindelijk kwam, bleek dat 3 van de 4 bedbodems die we in de winkel besteld en betaald hadden, niet eens op voorraad waren! Oversold! Erg lastig want deze zouden we samen met de matrassen laten bezorgen. Na moeilijk heen en weer gestuurd te zijn van het ene loketje naar het andere loketje, werd ons geld eerst teruggestort naar een store-credit, maar werd ons verzekerd dat IKEA er voor zou zorgen dat de 3 ontbrekende bedbodems in onze levering mee zouden komen. We konden de bezorging van het totale pakket (dus ook de spullen die we al wel hadden) nu gaan regelen. Inmiddels was het na tien uur 's avonds en de winkel sluit normaal om negen uur...
Na nog enige onduidelijkheid over wat er nu precies in onze levering moest zitten, hebben we uiteindelijk een datum geprikt (vrijdag 13 september; het is de goden verzoeken) en konden we rond elf uur de winkel verlaten. Behalve het hotdogje hadden we nog niets gegeten en redelijk wanhopig hebben we in een van de mindere buurten van New Haven nog iets eetbaars kunnen vinden bij de McDonalds. Het was geen fantastische IKEA-ervaring vandaag; wat is die winkel hier in New Haven vreselijk slecht georganiseerd!
Heerlijk die zaterdagen! Geen werklieden om ons heen en dus kunnen we in ons eigen tempo klussen in huis. Marian heeft de plafonds in de living en de dining room gecompound en Ron is verder gegaan met de saunaroom.
We zouden vandaag Wyatt, de tuinman, weer op bezoek krijgen. Deze keer om onze oprit te fatsoeneren. De oprit was immers totaal verpest door de dirt die we gekregen hadden van de overburen en inmiddels hadden we begrepen dat er al mensen waren die ons hadden willen aangeven bij de wetlands commissie wegens ongoorloofd graven en grond storten in de wetlands. Gelukkig heeft onze buurvrouw Renée dat weten te voorkomen, maar we weten dus wel dat we de oprit zo snel mogelijk moeten terugbrengen in een staat dat men zou kunnen denken dat het altijd al zo geweest is. En daar zou Wyatt dus bij moeten helpen. Maar helaas is hij niet komen opdagen... een New Englander...
Na alle tegenvallers van de afgelopen tijd, heeft Ron het vandaag moeilijk: hij heeft totaal geen energie en moet even een dagje bijkomen. Het hele proces begint zo langzamerhand toch wel flink aan ons te vreten: we zijn maanden onafgebroken aan het werk geweest en nog zit er nauwelijks voortgang in. We worden er een beetje moedeloos van af en toe...
Na Ron's dip van gisteren zijn we allebei weer aan de slag gegaan vandaag. Marian blijft compounden aan die plafonds, wat een rotwerk: boven je hoofd "mud" aan het plafond smeren en de dag erna alles glad schuren. Haar armen vallen er bijna af. Maar ja, iemand moet het doen als de schilder die je ervoor ingehuurd had, ineens is weggelopen... Gelukkig houden de poesjes de moed er goed in: Olletje geniet van de nieuwe keuken. Hij heeft namelijk een nieuwe Olleplank: het kastje voor de microwave is een prachtig plekje om alles goed in de gaten te houden... en reuze veilig voor de kleine rode rakker, want die kan nog niet zo goed springen. En Olletje is helemaal weg van de vaatwasser: omdat er nog geen aanrechtblad is, kan hij lekker bovenop het isolatiemateriaal van de vaatwasser liggen slapen en dat doet hij dan ook uren en uren en uren achter elkaar!
Om 7 uur vanochtend stond een medewerker van Viking Countertops al op de "stoep". Ons aanrechtblad moet opgemeten worden nu alle kastjes op hun plaats staan. Met laser en computer is alles tot op de 1/16e inch opgemeten. Nu nog twee weken wachten op het eindresultaat!
Onverwacht kwam Wyatt vandaag even langs. HIj kwam bespreken wanneer hij langs zal komen om onze oprit (weer) te fatsoeneren. Het gaat zaterdag worden... waarschijnlijk. Het is altijd even afwachten met deze New Englander!